सडा.....

 मारव्याचा गंध पसरला होता मनात

रातराणी बहरली माझ्या अंगणात

मोगरा पण कसा अगदी टपोरा.... फुलून बसला होता

आणि बाजूला मल्हारचा सुर होता घुमत

सोनचाफा मंद सुवास देत होता.... अगदी शांत...  

आणि तेवढ्यात, गुलाबाचा काटा बोचला हळूच बोटात

आणि इतक्यातच प्राजक्त पडला नाजुकसा हळूच ओंझळीत

आणि काट्याच सलण क्षणात हरवलं ओंझळीत

मालकंस ऐकू आला लांबून कुठेतरी

नदीचा संथ प्रवाह पैलतिरी

चांदणी लुकलुकत होती आसमंती

आणि चंद्राचा प्रकाश गगनी

तो काटा रुतला कधी ? दुखणं देऊन गेला कधी....

त्या टपोऱ्या फुलाच्या मोहक रूपात हरवले सुद्धा सारे

अगदी....हलकेच कोणीतरी मोरपीस फिरवावे तसे

आठवणींच्या सुंदर शृंखलेत गुरफटले गेले जसे

मोहक फुलं दरवळत आहेत

चंद्र आसमंती स्थिरावला आहे

रागाचे विलोभनीय सुर कानी गुंजन करत आहेत...

आणि आठवणींचा सडा बहरतच चाललाय......