गुंफण....

प्रत्येक गोष्टीचा प्रत्येकाच्या आयुष्यात एक वेगळंच स्थान असतं ...वेगळी जागा असते ... आणि मग तीच गोष्टं आपल्या आयुष्याचा एक घटक होउन जाते, अविभाज्य घटक ..आणि स्वतःचं असं वेगळं अस्तित्व सिद्ध करते , आणि मग आपण त्यात पुरते गुंतत जातो, आपल्या भावनांना ते वेगळं विश्व सुखावह भासायला लागतं , आणि त्यात मग भावनांची सुरेल अशी गुंफण घडते .... एक सुखावह, छान, स्वत्चंदी , हवीहवीशी गुंफण ....

त्याला मग काही मर्यादा नसते, सीमा नसते ...त्या भावनांच्या गुंतण्याला कुठला बांध नसतो ... मग ती गुंफण कशाचीही असो ... लहानपणी एखाद्या पेनात , पुस्तकात , त्याच ठरलेल्या bench मध्ये ….. एखाद्या पुस्तकातल्या character मध्ये ....

गुलाबाच्या फुला प्रमाणे श्रुंखलेत राहून गुंफायला , गुंतत रहायला त्याला फार आवडते ....पुढे जाता जाता मागे आपलं अस्तित्व दरवळत ठेवण्यात त्याला आनंद भासतो ...पण मग एक वेगळीच नाळ जोडली जाते ...अगदी घट्ट ,न तुटणारी , त्यातला प्रत्येक क्षण निराळाच ...हवा हवासा , कधी न संपावा असा ...आणि मग घडते एक वेगळीच गुंफण....

" गुंतून गुंतते ह्रदय वेडे ,

स्वप्नाळू जगात पुरते गुंतून पड़ते ...

शृंखलेच्या उबित प्रसन्न पणे वसते ....

आणि त्यातच आपले अस्तित्व मात्र दरवळू देते ....

एकातुनी एक ...असे भाव बांधले जातात ...

आणि मग ती साखळी तोडण्यास चक्क नकार दर्शवतात ...

भावनांचा गुंता असा वाढतच जातो .....

आणि तो गुंताच मग हवाहवासा भासु लागतो .....

छान , मस्त , स्वप्नाळू जगात मग मन रमते ...

एका वेगळ्याच भावविश्वात स्वत्चंदं पणे वावरते ....

गुंतणे कदाचित ह्यालाच म्हणतात ....

आणि मग एक सुंदर गुंफण उदयास येते ........"

PS : It is my friends bunglow’s name ‘गुंफण’ …. N d thought process had started from den n der itself… but could expand the idea only after watching a play few days back….

Theatre Beyond Words

Theatre always fascinates me… den whatever the reason may be… d story, d plot, lights everything… watching a movie sometimes definitely makes me happy… but d experience of watching d plays is beyond everything…

But acting = theatre, was a simple concept in my mind since childhood… but I had to revise my concepts after I attended “ Theatre Beyond Words” a different kind of theatre festival organized beautifully by Mr। Amol Palekar & Sandhya Gokhale last year… This festival revolved around the theme of “Theatre beyond words”, featuring theatrical expressions that might manifest through mime, dance, puppetry and movement. It has been said for hundreds of years now, that theatre has a language that goes beyond the spoken word, and it is this area that Mr.Palekar focused on for this festival.

It was extremely heart throbbing experience to watch legendary mime artiste Irshad Panjatan performing ‘Walk of Life’। Pantajan, 77 years old were performing after almost 15 years but what a performance!! It was dream come true to lively enjoy and witness a pantomime by this legendary artiste. He performed for almost 45 mins n der was pin drop silence in d audience, which was ought to happen… it was as if a hour long trip to heaven…. He presented d life journey n left audience mouth awaked to see his energy… d performance ended. But no 1 was ready to accept it again silence for 2 mins…. N den huge round of applause which lasted for almost 10 mins & had to end with standing ovation….

Den came the play ‘C for Clown’ directed by Rajat Kapoor and starring well-known actors Vinay Pathak and Ranvir Shorey। One can readily guess what the play would be on but the different thing was dey make people laugh n sit firm to der chair for 120 mins for d play which was made in gibberish. Den came Aparna Sindoor’s ‘Flowering tree’ in Kannada language, director Veenapani Chawla's ‘A Hare and A Tortoise’ of Adishakti’s using leather puppets, music and mime and Rajat Kapoor’s Hamlet the Clown Prince’

D experience was truly beyond words…………

Give me some Sunshine………..

6th March 2010…brought something different in our lives…We have met so many times, den be it B’Days, holi parties, general time pass meets but that day was something different… our discussions, our arguments, our thought-process were elevated to some different, untouched level before…

Everyone had as if thought of each and every thing in a different manner …।everyone was prepared to answer and enter the confession box… but we realized that there was nothing hided, n so nothing to confess… as we know each and everyone in & out…. Everyone is the purest form of mirror, water, complete transparent… and I suddenly realized that we have grown up……

And complete flash back movie started playing in front of me…

D days when only that 2kms radius was our whole world, our only favorite dress was school uniform, compass boxes over flooded with variety of pens and pencils, to keep many of them even in non-working condition, to play games when Social studies lectures being delivered and feel proud of it, present in the class 10 mins before the bell rang, singing d prayers and poems in full confidence…. What was that world… d most beautiful n pure days in any one’s life….But this was not permanent … We had to grow up…. And settle in our respective life… enter a new world…built it…shape it…try to be the winner in our own respective world.

And then we entered the race…typical exams, submission, scenario in which we always wanted to see each other ,talk with each other…but couldn’t …but that didn’t affect us, we were always there to support each other in good-bad times…I guess nothing more than these lines can express it in better words….

" तेरी हर एक बुराई पे डांटते वोह दोस्त ...
गम की हो धुप तोह साया बने तेरा वोह दोस्त ....
नांचे भी वोह तेरी ख़ुशी में ....
यारों दोस्ती बद्दिहीं हसीन हैं .... "

I have heard this song many a times…. But it sounded something different dat day.Everyone is different in nature, thought process, behavior … but variety surely adds taste to one’s life…but this has only tied us all together in a single thread … Our minds are as pure & transparent like white marble… and we are never ever required to pretend n act about our friendship in public …and this is not even remotely described by me… Gist of a beautiful letter gifted to us by our Ma’am cum Kaku cum mentor… Dikshit Kaku… Dat letter … was as if cherry on d top…described it in apt words…

Reading that, we all felt like growing up again….. sitting on last bench, writing on short note books, enjoy sports period to d fullest, play some funny games n bask in glory looking n thinking about future… n dreaming to the extent….
“ Give me some Sunshine… Give me some rain… Give me another chance … I wanna grow up once again…. "

Proud to be an “INDIAN”

His style......His passion…His love and dedication towards his work…I am his greatest fan (according to me) my idol…His is d real youth icon…d way he has handled success… d way he has always stayed away from any type of controversy.....And kept his personal & public life completely different…D one n only “Master Blaster Sachin Tendulkar” n we all Indians are truly proud of him…।of the unbreakable records he has set…n has form a different fan following ranging from 8 to 80………

His balanced attitude n approach towards d game he plays distinguishes him from rest of d world…...Whether he has bagged 5 wickets in ODI or is playing on 99….. or he is only cricketer who has scored double century in ODI against South Africa making all Indians n all cricket fans go crazy …or the match is declared when he is just 6 runs short of double century.....d expressions, d attitude are always subtle, tranquil…n truly inspiring we like lunatics….who tend n try to lose their temper regularly….. I mean he’ll never jump …n go on flying on d ground if he completes d century or bags any crucial wicket….nor would give cunning looks towards d players….. what he does is only gives innocent smile when he takes a wicket…n removes his helmet n looks up with composed n peaceful expressions towards sky…… seeking blessings from his beloved ones… n we Indians are truly proud to have him…. Because he stands still among all in all situations…..den be it 2003 World Cup match against Pakistan or 2003 world cup match against Kenya when he had returned to play after his father’s funeral…or be latest match against Australia……

His charity work, his staying far away from limelight, calm n composed answers during his interviews makes him undoubtedly No। 1 n different from rest of d cast n crew……he always carries burden of expectations on his tiny shoulders in amazing way…itz truly amazing to watch him play, his Sixes, fours are worth watchinga complete Libran a balanced n composed personality….. then be it ball stampering or some statements which created havoc which were simply given a different twist , but he has handled every situation with the same ease and effort.

I think after few years records would be named after him n would remain totally untouched with many upcoming years…. He has completely justified to the statement “Great Things come in small packets” as his packets are always over flooded with loadz of well wishes, prayers, n blessings from all over the world from 8 to 80….

We love you Sachin ……। N India will always be proud of you…। As you are first an Indian player to all of us…who has always made we all Indians proud of you…

Long live Sachin….

सुखाच्या शोधत .......

अलीकडेच केंज़ल्गद - रैरेश्वर गड सर करण्याचा योग आला , तेव्हा काही फार डोक्यात नव्हता ..... म्हणजे किल्ल्यांच्या यादीत आन्खिन्न एकाची भर एवढं साधं सोपं गणित .... वलना व्लानाने नटलेला सुंदर रस्ता , गप्पांची मस्त रंगलेली मैफल , अफलातून photo session.......... असं सगळा भारी चालू होतं ..... थाम्बत (१/२ वेळेला माज्याच मुले..... ) , मस्त मजेत आखेर केंज़ल्गद सर केला ..... मात्र अत्यंत हुशारीने भूषण शिंदे ह्यांनी ( our driver cum mentor cum trek leader ) जेवणाची सोय दुसर्या गडावर म्हणजे रैरेश्वर येथे केल्यामुले त्या गडाचा टोक गाथ्न्यावाचूँ दूसरा कुठला पर्यायच उपलब्ध नव्हता ...... मग जाम धापा टाकता मी चालत होते ... असं वाटत होतं की आता बास .... अजुन पुढे नाही... पण हा होता किल्ला रैरेश्वर जिथे चिमुकल्या शिवबाने स्वन्तान्त्र्याची शपथ घेतली ..... मग स्व्तहाला ढकलत , पाउले बळजब्रिने पुढे टाकत, स्वतहाच्या लयीत ...... आखेर माणसांची चाहूल जाणवू लागली ....हलू हलू कौलारू घरं ... त्या समोर मस्त छोटसं शेत ..... सारवलेली जमीन असं छान दृश्य दिसलं ......

पाऊल जमीनीवर ठेवली आणि क्षणार्धात सारा थकवा गायब जाल्यासारखा जाणवला .... तो स्पर्श इतका सुखावह होता की वर्न्नाच्या पल्यादाच जणू ..... अचानक पूर्वीच्या आजोबांच्या वाड्याची आठवां जाली .... सारवलेल्या भिंती , जमीन , आणि चुलिचा बेधुंद करून सोडानारा वास .... आहाहा ... आणि सगळ्यात खास म्हणजे चुलीवरचं गरम - गरम जेवण .... (as if cherry on the top... ) त्याची चव काही औरच ..... आणि सगळ्यात जास्तं भावलं ते म्हणजे त्यांचा आनंदी स्वाभाव आणि दूर दूर अपेक्षांचं ओजं नाही ....

ते घर ,अंगन , शेत , देऊल हेच त्यांचं विश्व जणू ..... फार अपेक्षा नाहीत त्यामुले ते तूतल्याचं दुखः सुद्धा नाही.... त्यांच्यात आणि आमच्यात मला तेव्हा अचानक भला मोत्ठा फरक जाणवला .... डोळ्या समोर दोन पाउलं, ऐवढचं त्यांचं विश्व ........ आणि आम्हाला असंख्य tensions..... जी आम्हीच औढवून घेतली आहेत ...... त्यांचं ते निरागस रूप मनाला भावलं .... शहराच्या धकाधाकितून ते किती तरी लाम्ब .... एका वेगळ्याच विश्वात ..... एका स्वत्चंद जगात ..... आम्ही मात्र entrance exam, colleges, universities, salaries ह्याच चक्रात अडकलेले ... मग गाडी कोणती ?? branded कपडे कुठल्या Mall मधून घ्यायचे ??.....movie कुठल्या multiplex मध्ये ?? आणि आजचं celebration cum treat कुठल्या महागड्या होटल मध्ये ?? आणि debit card कुठे उड़वायचं ???

असंख्य सुविधा उपलब्ध त्यामुले त्याचा उपभोह कसा आणि कुठे घ्यायचा हे प्रश्न ...... आणि त्यामुले डोक्याला भुंगा , पण तरी ते त्यांच्या आणि आम्ही आमच्या विश्वतले राजे ... पण प्रत्येक जन आपापल्या परीने सुखाच्या शोधात .... कितीही मिळाला तरी अजुन पुढे जाण्याच्या हव्यासात .... एक मिळाला की मग ते का नाही ?? ते पण हवच आणि त्या साथी एका वेगळ्याच स्पर्धेत ...... एका वेगळ्याच न संपनारया चक्रात .... धड्पदत , स्व्ताहाला सावरत त्याच्या शोधात .... त्याच So called सुखाच्या शोधात …..

खरच माहित नाही का .......

I turned off my laptop…took my bag……and was walking towards parking lot…… I kicked my active…N tears started rolling down my cheeks………
घळा घळा अक्षरशः डोळ्यातून धारा लागल्या ..... आणि मला तेव्हा साधे डोले पुसावेसे देखिल वाटले नाहीत ... मी रडत होते की मनातल्या भावनांचा बांध फुटला होता काय माहित ...... उत्तरही माहित नाही .... उत्तर शोधावं का ?? असंही वाटलं नाही ........
महिन्याला bank balance वाढत आहे .... credit debit cards आहेत .... पण मन शांत नव्हतं ... ते उचंबळत होतं ... कुठे तरी वाट शोधत होतं ..... घुसमटलेल्याला  मोकळा श्वास घ्यायला आतुर झाला  होतं .... असं का होत होतं माहित नाही .... असे विचार मनामध्ये का येत आहेत माहित नाही .... खरच माहित नाही ......

ऑफिस च्या tension मुले डोळे पाणावत आहेत का ??
J M Road chya traffic cha कंताला आला आहे का ??
का गाडीच चालावाविशी वाटत नव्हती ?? की स्वतहाच्या घराचं कुलुप रोज़-रोज़ स्वताहाच उघदय्चा कंटाळा  आला होता ?? की गच्चं भरलेल्या ऑफिस नंतर मोकळ घर खायला उठत होतं ?? की अभ्यासाचं टेंशन ?? की एकटं जेवायचा कंटाळा आला होता  .......... की रोज़ स्वताहाच केलेला experimental breakfast ला वाह वाह म्हणून खायला नको वाटत होतं ..... की आईच्या चवीचा आभास जाणवत होता ....?? की आईने केलेला साधा वरणभात  कुठे तरी हरवला होता ....?? माहित नाही .....

सगळ्यांमध्ये  असून कुठेतरी एकटेपणा जाणवत होता..... की मैत्रिणी कुठे तरी हरवल्या सारख्या जाणवत होत्या ....की सारा फ़क्त मनाचा खेळ  होता ....खरचं माहित नाही

पण रडावसं वाटत होतं ...... ते , ते डोळे  पुसवेसेही साधे वाटत नव्हते .... असं वाटत होतं की ह्या फुटलेल्या बांधाला आज आवारुच नये ..... त्याला त्याच्या दिशेनं आज वाहू द्यावं ........ त्याला त्याच्या परीने आज मन मोकळ करू द्यावं ......आणि असं का वाटत होतं ते ही खरचं माहित नाही .............