आजोळ.........

प्रत्येकाला आपलं आजोळ अगदी प्राणप्रिय असतं.. कारण बालपणीच्या सुखद, निखळ, निरागस, आठवणी त्यात दडलेल्या असतात.... ज्यांची पुंजी म्हणजे एक प्रत्येकासाठी ठेवा असतो. एक खजिनाच जणू ..वाट्टेल ती रक्कम देऊनही कधीच न घेता येणारा एक मौल्यवान खजाना .....

तर अश्या आजोळी मी खूप मज्जा केली ..... म्हणजे लहानपणी शिकवलेलं गाणं असतं ना ज्याचं दर्शन सतत पुस्तकात , पापर मध्ये मे महिन्याच्या आणि दिवाळीच्या सुट्टीत होत ...
" झुक झुक झुक झुक आगीन गाडी,
धुरांच्या रेषा हवेत काढी ...
पळती झाडे पाहूया ....
मामाच्या गावाला जाउया ....."
म्हणजे पुण्याला येताना धूर सोडणाऱ्या , बोगद्यातून , गुबगुबीत हिरव्या झाडातून आणि निसर्गाने नटलेल्या गावातून आम्ही यायचो पण पुढे आजोळी म्हणजे परीन्च्याला जाताना आगगाडी अर्थात ट्रेन नसून आमचा प्रवास लाल गाडीतूनच व्हायचा ......मधूनच रुक्ष भासणारा पण सुंदर वळण वळणाने नटलेला, सजलेल्या दिवे घाटातून गाडी सरकत आजोबांचं छोट्याश्या परीन्च्यात येऊन थांबायची तेव्हा गगनही ठेंगण भासे ....

छान सुंदर मस्त कौलारू घर, मोठ्ठा दरवाझा, छान ओसरी आणि भलं मोठ्ठ आंगण .... असं एकदम मराठी picture style आजी - आजोबांचा वाद ....
मग हमखास बैलगाडीची सैर , गणपतीच्या आणि असंख्य देवळातली चक्कर ,टेकडी वरची रपेट आणि ती सुद्धा आजीने दिलेला खाऊ खात खात केलेली मजा ....संध्याकाळी शाळेच्या ground वर ची चक्कर , ती सुद्धा चीनचा खात खात ...शाळेतलं आपली मूळ घट्ट रोउन उभं असलेलं वडाचं झाड ( ज्याबद्दल मला अजूनही attraction आहे ... का ते माहित नाही... ) चिंचा, रामफळं , आणि हट्ट न करता असंख्य गोष्टी ....
सगळं असं काही डोळ्यासमोरून जात आहे जशी काल- परवाचीच गोष्ट .....

दिवाळीतल्या सुट्टीत गेले तर हमखास आजीचा सुरेख फराळ , म्हणजे आजीची किती करू आणि किती खायला देऊची धडपड आणि आजोबांची कुठे - कुठे चक्कर मारायला नेऊ आणि किती विविध फटाके देऊची घाई ...
मग काय बेसनाचे लाडू, चकल्या, चिवडा, रंग - बिरंग्या करंज्या (ज्यांचा मला आफाट attraction आहे ... अगदी अजूनही ...)आणि बरंच काही ....आणि हो मी गेले कि दुधी हलवा patent पदार्थ तयार ...तेव्हा तो मला जरा जास्तच आवडायचा कारण ..... आणि दिवाळीतल्या सुट्टीतल अजून एक attraction म्हणजे चुलीवरचा गरम गरम पाणी....
शेतातली चक्कर तर हमखास ठरलेली ... तिथे पाटात उभं राहायला तर इतकं भारी वाटायचं.... ती विहीर, त्या मोटारीचा एक विशिष्ट आवाज , बैलांच्या गळ्यातला घुंगरांचा लयबद्ध आवाज ..... सगळं इतकं छान ..पत्त्यांचा डावही ठरलेला ... फक्त मी आणि आजोबा ... आणि कुठला माहित आहे ..." Not @ Home " किंवा फार फार तर challenge ......

" आजोबांच्या डोळ्याला चष्मा..
आणि माझी मज्जा " ...
संध्याकाळी शुभंकरोती, आणि संध्याकाळी लवकर जेवण, आणि रात्री आजीच्या कुशीत आजीच्या चौघडीत.... हे खरं स्वर्ग सुख ....
मे महिन्याच्या सुट्टीतही हीच धमाल..... पण ह्याचात भर म्हणजे ... कुरडया, पापड्या, सांडगे, आणि असे असंख्य उन्हाळी पदार्थ ...त्या कुरडया खायला तर किती तरी अजून आज्या.... घरात माणसांची हि वर्दळ....मग सगळी कडे त्या चिकाचा हा घमघमाट सुटायचा .....आणि मग वाटी चमच्याने खायची धावपळ ...आणि संध्याकाळी आजोबांकडून infinite icecream ची treat .....रात्री तर आंगणात झोपायची इतकी गही कि ८ वाजल्यापासूनच गाड्या घालून तयार ...मग रंगायची ती आजोबांची गोष्ट "आलीबाबा आणि चाळीस चोर "...पात्रं अन पात्रं असं हे डोळ्या समोर उभं रहायचं....कि मी आणि श्रुती घाबरून गुडूप ....

आता त्या वाड्यात मात्र आम्ही कोणीच नाही ...त्यामुळे शेत, देऊळ , तिथल्या पेठ ...सगळं एकदम थांबलं , मग ते कोपर्यावरचा उमा मावशीची गिरणी असो, किंवा राजारामचा दुकान .....धुमाळ आजोबांचं दुकान असो किंवा पप्पू दादाचं घर ,,,पण त्या आठवणी अजूनही ताजा आहेत ....तशाच रेंगाळत आहेत ...अगदी कालच घडलेल्या गोष्टी सारख्या ....

मे महिन्यात सासवड - परिंचे trip झाली तेव्हा तो वडा .... ते देऊळ काही निराळाच भासलं...पुन्हा सगळ्या आठवणी ताज्या झाल्या ...अरे इथे तो बाबा आदमच्या काळातला आजोबांचं लाडका आणि अजूनही छान फिरणारा पंखा असायचा.....इथे लिहायचा table ....अरे ओटा, ओसरी, इथेच क्रिकेट खेळायचो ...प्रदक्षिणा मारायची घाई आणि त्यातही स्पर्धा ....
असाच जर उलटं चक्र फिरलं असतं तर...पुन्हा त्या जुन्या गोष्टींचा उजाळा , पुन्हा ते मस्त स्वत्चांडी जगणं, खायचं , खेळायचं आणि झोपायचं....आणि मनसोक्त फिरायचं.........

गुंफण....

प्रत्येक गोष्टीचा प्रत्येकाच्या आयुष्यात एक वेगळंच स्थान असतं ...वेगळी जागा असते ... आणि मग तीच गोष्टं आपल्या आयुष्याचा एक घटक होउन जाते, अविभाज्य घटक ..आणि स्वतःचं असं वेगळं अस्तित्व सिद्ध करते , आणि मग आपण त्यात पुरते गुंतत जातो, आपल्या भावनांना ते वेगळं विश्व सुखावह भासायला लागतं , आणि त्यात मग भावनांची सुरेल अशी गुंफण घडते .... एक सुखावह, छान, स्वत्चंदी , हवीहवीशी गुंफण ....

त्याला मग काही मर्यादा नसते, सीमा नसते ...त्या भावनांच्या गुंतण्याला कुठला बांध नसतो ... मग ती गुंफण कशाचीही असो ... लहानपणी एखाद्या पेनात , पुस्तकात , त्याच ठरलेल्या bench मध्ये ….. एखाद्या पुस्तकातल्या character मध्ये ....

गुलाबाच्या फुला प्रमाणे श्रुंखलेत राहून गुंफायला , गुंतत रहायला त्याला फार आवडते ....पुढे जाता जाता मागे आपलं अस्तित्व दरवळत ठेवण्यात त्याला आनंद भासतो ...पण मग एक वेगळीच नाळ जोडली जाते ...अगदी घट्ट ,न तुटणारी , त्यातला प्रत्येक क्षण निराळाच ...हवा हवासा , कधी न संपावा असा ...आणि मग घडते एक वेगळीच गुंफण....

" गुंतून गुंतते ह्रदय वेडे ,

स्वप्नाळू जगात पुरते गुंतून पड़ते ...

शृंखलेच्या उबित प्रसन्न पणे वसते ....

आणि त्यातच आपले अस्तित्व मात्र दरवळू देते ....

एकातुनी एक ...असे भाव बांधले जातात ...

आणि मग ती साखळी तोडण्यास चक्क नकार दर्शवतात ...

भावनांचा गुंता असा वाढतच जातो .....

आणि तो गुंताच मग हवाहवासा भासु लागतो .....

छान , मस्त , स्वप्नाळू जगात मग मन रमते ...

एका वेगळ्याच भावविश्वात स्वत्चंदं पणे वावरते ....

गुंतणे कदाचित ह्यालाच म्हणतात ....

आणि मग एक सुंदर गुंफण उदयास येते ........"

PS : It is my friends bunglow’s name ‘गुंफण’ …. N d thought process had started from den n der itself… but could expand the idea only after watching a play few days back….

Theatre Beyond Words

Theatre always fascinates me… den whatever the reason may be… d story, d plot, lights everything… watching a movie sometimes definitely makes me happy… but d experience of watching d plays is beyond everything…

But acting = theatre, was a simple concept in my mind since childhood… but I had to revise my concepts after I attended “ Theatre Beyond Words” a different kind of theatre festival organized beautifully by Mr। Amol Palekar & Sandhya Gokhale last year… This festival revolved around the theme of “Theatre beyond words”, featuring theatrical expressions that might manifest through mime, dance, puppetry and movement. It has been said for hundreds of years now, that theatre has a language that goes beyond the spoken word, and it is this area that Mr.Palekar focused on for this festival.

It was extremely heart throbbing experience to watch legendary mime artiste Irshad Panjatan performing ‘Walk of Life’। Pantajan, 77 years old were performing after almost 15 years but what a performance!! It was dream come true to lively enjoy and witness a pantomime by this legendary artiste. He performed for almost 45 mins n der was pin drop silence in d audience, which was ought to happen… it was as if a hour long trip to heaven…. He presented d life journey n left audience mouth awaked to see his energy… d performance ended. But no 1 was ready to accept it again silence for 2 mins…. N den huge round of applause which lasted for almost 10 mins & had to end with standing ovation….

Den came the play ‘C for Clown’ directed by Rajat Kapoor and starring well-known actors Vinay Pathak and Ranvir Shorey। One can readily guess what the play would be on but the different thing was dey make people laugh n sit firm to der chair for 120 mins for d play which was made in gibberish. Den came Aparna Sindoor’s ‘Flowering tree’ in Kannada language, director Veenapani Chawla's ‘A Hare and A Tortoise’ of Adishakti’s using leather puppets, music and mime and Rajat Kapoor’s Hamlet the Clown Prince’

D experience was truly beyond words…………

Give me some Sunshine………..

6th March 2010…brought something different in our lives…We have met so many times, den be it B’Days, holi parties, general time pass meets but that day was something different… our discussions, our arguments, our thought-process were elevated to some different, untouched level before…

Everyone had as if thought of each and every thing in a different manner …।everyone was prepared to answer and enter the confession box… but we realized that there was nothing hided, n so nothing to confess… as we know each and everyone in & out…. Everyone is the purest form of mirror, water, complete transparent… and I suddenly realized that we have grown up……

And complete flash back movie started playing in front of me…

D days when only that 2kms radius was our whole world, our only favorite dress was school uniform, compass boxes over flooded with variety of pens and pencils, to keep many of them even in non-working condition, to play games when Social studies lectures being delivered and feel proud of it, present in the class 10 mins before the bell rang, singing d prayers and poems in full confidence…. What was that world… d most beautiful n pure days in any one’s life….But this was not permanent … We had to grow up…. And settle in our respective life… enter a new world…built it…shape it…try to be the winner in our own respective world.

And then we entered the race…typical exams, submission, scenario in which we always wanted to see each other ,talk with each other…but couldn’t …but that didn’t affect us, we were always there to support each other in good-bad times…I guess nothing more than these lines can express it in better words….

" तेरी हर एक बुराई पे डांटते वोह दोस्त ...
गम की हो धुप तोह साया बने तेरा वोह दोस्त ....
नांचे भी वोह तेरी ख़ुशी में ....
यारों दोस्ती बद्दिहीं हसीन हैं .... "

I have heard this song many a times…. But it sounded something different dat day.Everyone is different in nature, thought process, behavior … but variety surely adds taste to one’s life…but this has only tied us all together in a single thread … Our minds are as pure & transparent like white marble… and we are never ever required to pretend n act about our friendship in public …and this is not even remotely described by me… Gist of a beautiful letter gifted to us by our Ma’am cum Kaku cum mentor… Dikshit Kaku… Dat letter … was as if cherry on d top…described it in apt words…

Reading that, we all felt like growing up again….. sitting on last bench, writing on short note books, enjoy sports period to d fullest, play some funny games n bask in glory looking n thinking about future… n dreaming to the extent….
“ Give me some Sunshine… Give me some rain… Give me another chance … I wanna grow up once again…. "